WULKAN ENERGII, NIESPOŻYTE SIŁY WITALNE I ŻYWIOŁOWY TEMPERAMENT = DALMATYŃCZYK.
Do tego niepowtarzalny i jedyny w swoim rodzaju wygląd.
Dalmatyńczyki to wspaniałe psy – pełne elegancji i wdzięku, o dostojnym ruchu, i bardzo silnym związku emocjonalnym z człowiekiem.
Żywy, wesoły, ufny, przyjacielski. Dalmatyńczyk jest odważny i na bodźce z otoczenia reaguje z zainteresowaniem. W razie zagrożenia siebie lub swojego właściciela ( do którego jest bardzo mocno przywiązany ) może zareagować z agresją.
To psy, które na co dzień są bardzo łagodne i miłe w kontaktach z dziećmi i innymi zwierzętami, w sytuacjach ‘’trudnych’’ doskonale bronią, wykazując przy tym nieprawdopodobną siłę. Dalmatyńczyk powinien być psem zrównoważonym i opanowanym. Jednocześnie jest to pies niezależny i niezbyt chętny do całkowitego podporządkowania się człowiekowi. Bardzo często lubi kalkulować co mu się opłaca.
Najlepiej czują się na otwartych przestrzeniach, towarzysząc właścicielowi w spacerach pieszych, rowerowych lub konnych, co jest konieczne do prawidłowego rozwoju i zachowania zdrowia zarówno fizycznego jak i psychicznego. Źle psychicznie znoszą brak ruchu i brak kontaktu z człowiekiem.
Mają silny instynkt terytorialny, potrafią obszczekać obcego ‘’za furtką’’, doskonale bronią swój teren. Dobrze sprawdzają się jako psy stróżujące. W Anglii kiedyś były wykorzystywano je jako psy obronne przy dyliżansach. Ich zadaniem było odstraszanie niepożądanych jednocześnie dostojnie i elegancko prezentując się.
DALMATYŃCZYK TO PIES GOŃCZY. Goni wszystko co ucieka.
Choć od bardzo dawna nie są psami pracującymi/polującymi to instynkt łowiecki mają dość silny.
Są niebywale inteligentne. Bardzo szybko się uczą i bardzo lubią się uczyć. Nie mniej jednak trzeba być bardzo konsekwentnym i stanowczym podczas nauki jak i układania psa. Chętnie i szybko uczą się nowych umiejętności lecz wymagają stałego zainteresowania i urozmaicenia treningów ponieważ szybko się nudzą.
W postępowaniu z dalmatyńczykiem trzeba wykazać się bardzo dużą konsekwencją nie tylko podczas szkolenia ale przede wszystkim w życiu codziennym. Potrafią być uparte i lubią dominować.
Aktywne i wysportowane psy to mistrzowie wytrzymałości. Wiele radości sprawiają im długie biegi obok roweru właściciela czy towarzyszenie mu w czasie codziennego joggingu. Bez problemu potrafią przebyć 20 km. To długodystansowce. Uwielbiają pływać.
Jest to pies odważny, czujny i zrównoważony. Wykazuje wysoki stopień przywiązania do członków rodziny, dobrze czuje się w towarzystwie dzieci.
Jeśli już ktoś decyduje się na dalmatyńczyka to musi wiedzieć że jego sierść będzie w domu wszędzie. Drobne włoski pozostawiają na ubraniach, kocach, dywanach, pościeli, podłodze itp. Trzeba to zaakceptować i nauczyć się z tym żyć.
SZCZYPTA HISTORII
Dalmatyńska rasa psów, której nazwa pochodzi od regionu wybrzeża Adriatyku w Dalmacji, Chorwacji, jej pierwszym określonym domu. Jego pochodzenie nadal nie jest jasne. Według niektórych badaczy jego przodkowie pochodzą z północnych Indii i w średniowieczu wraz z taborami cygańskimi przywędrowały do Europy.
Zwolennicy teorii o starożytnych korzeniach rasy wskazują na figurki terakotowe z 1660 r. p.n.e. znalezione w mieście Tyrni oraz zdobiące egipskie grobowce freski sprzed 4000 lat, przedstawiające psy w typie dalmatyńczyka. Pierwszy opis dalmatyńczyka pochodzi jednak z kroniki chorwackiej (1719), stąd nazwa rasy. W Dalmacji, psy te wykorzystywane były jako gończe, a później, w XVII wieku jako obronne. W późniejszych czasach z uwagi na podatność na tresurę i atrakcyjny wygląd były wykorzystywane między innymi jako psy cyrkowe. W XVIII wieku sprowadzone do Wielkiej Brytanii.
W okresie wiktoriańskim osiągnęły szczyt popularności. Zanim jednak dotarły do Anglii, odbyły długą podróż poprzez kraje basenu Morza Śródziemnego, gdzie trafiły z Dalmacji pod nazwą wyżły regusańskie lub legawce dalmatyńskie, a następnie z Francji jako psy galicyjskie dotarły na Wyspy Brytyjskie.
Rasa ta przywędrowała do Polski pod nazwą Dalmatinnis.
W Polsce czworonogi te znane były jeszcze przed II wojną światową. Polski biolog i genetyk prof. Teodor Marchlewski był dumnym posiadaczem psów rasy dalmatyńczyk. Jednakże dopiero rok 1968 był przełomowym rokiem dla tych czworonogów na terenach Polski, ponieważ wtedy Kaja i Tomasz Szymańscy sprowadzili prosto z Anglii sukę o imieniu Illyricum Loris oraz psa – Petera Perkinsa of Pembroke. Pierwsze polskie szczenię tej rasy pojawiło się na świecie w 1969 roku, a w roku 1971 do kolejnej polskiej hodowli sprowadzono kolejne osobniki tych czworonogów prosto ze Stanów Zjednoczonych.
Pierwsza wystawa, gdzie dalmatyńczyk został w pełni zaprezentowany odbyła się w Birmingham, a był to rok 1869. Z kolei Vero Shaw w 1882 roku opracował pierwszy wzorzec tej rasy, który 8 lat później został uznany oficjalnym standardem. Natomiast pierwszy klub rasy dalmatyńczyk powstał dopiero w 1920 roku w Niemczech.
W USA dalmatyńczyki już od połowy XIXw., były bardzo popularne. Ponieważ mają one wspaniały węch i wrażliwość na dym, potrafią (nawet nie uczone) wyczuć ogień i powiadomić o tym domowników swoim zachowaniem i głośnym szczekaniem. Dalmatyńczyk pełni również rolę psa pracującego, który odpowiednią barwą głosu potrafi oznajmić, że jest jeszcze żywa osoba nie potrafiąca wydostać się z pożaru. Do dziś strażacy w USA traktują więc dalmatyńczyka jako amulet i nawet jeśli nie mogą zabrać do pożaru żywego psa, zabierają jego wizerunek w postaci znaczków, naszywek lub zdjęć wierząc, że w trudnych chwilach przyniesie im szczęście. W USA jest również wykorzystywany w służbach celnych oraz jako pies obronny.
W Wielkiej Brytanii jest zarejestrowanych najwięcej hodowli. Rozmiłowani w tej rasie Anglicy zabierali swoje dalmatyńczyki na przejażdżki konne. Bardzo często można było zobaczyć bogatego właściciela ziemskiego na cętkowanym koniu otoczonego stadkiem dalmatyńczyków, doskonale czujących się w towarzystwie koni.
Historia rasy i jej wszechstronne wykorzystanie potwierdza różnorodne zdolności dalmatyńczyków, którymi obdarzyła je natura.
Dalmatyńczyk nie znosi samotności. Ma bardzo ciekawą naturę i będzie bardzo żywo uczestniczyć w życiu rodzinnym.
Istotną cechą dalmatyńczyków jest ich niesamowita zdolność do wczuwania się w stan emocjonalny swojego właściciela i upodobnienie się psychicznie do osoby, z którą dalmatyńczyk jest najbardziej związany.
MÓWI SIĘ, ŻE PIES JEST ODZWIERCIEDLENIEM SWOJEGO WŁAŚCICIELA I DALMATYŃCZYK JEST TEGO DOSKONAŁYM PRZYKŁADEM.